“Ik vind dit gewoon héél erg moeilijk en helemaal niet leuk…”. Met een betraand gezicht zat ze in de ruimte en ik voelde haar pijn. Zij wil zo graag weer het leven oppakken en in contact komen met andere kinderen die het leven op haar manier ervaren, die haar wel begrijpen, waarmee ze een gevoel van connectie ervaart. En toch is alleen willen niet genoeg. Niet als je lichaam in een trauma-modus zit en je zenuwstelsel brult om veiligheid. Het wil dat je in je coconnetje kruipt, lekker in bed of achter de computer. Daar voelt het zich veilig. Daar voel jij je ook veilig, maar aan de andere kant is er wel een gemis. Het geeft ook een gevoel van leegte. Je wil zó graag weer het avontuur aangaan, vrienden maken en je veilig genoeg voelen met de mensen om je heen om je alertheid af en toe even te kunnen laten varen. Je wilt weer leren vertrouwen….