Iets met moed en in de schoenen
Onze zoon heeft het afgelopen anderhalf jaar mooie stappen gemaakt. Van een jochie dat vond dat hij beter weg kon lopen, nergens bij hoorde en niet meer naar school wilde, is hij veranderd in een jochie dat weer kan juichen op het moment dat hij hoort op het voortgezet onderwijs aangenomen te zijn! Compleet geweldig natuurlijk en we moeten zeker niet vergeten wat we bereikt hebben…
Soms heb je als ouder echter even zo’n dag dat de moed je in de schoenen zinkt. En vandaag was er zo ééntje…
Nu we weten dat hij volgend schooljaar gaat starten op het tweetalig VWO moeten we hem hier klaar voor stomen, zodat dit een mooie succeservaring gaat worden! Zijn onderwijs- / zorgtraject duurt welgeteld nog twee maanden tot de zomervakantie. Dat betekent dus dat er nu echt ook focus zal moeten komen te liggen op het ontwikkelen van executieve functies en schoolse vaardigheden. Thuis lukt hem dit al ontzettend goed, maar in een groep is dat natuurlijk andere koek! En wij als ouders kunnen dat natuurlijk niet nabootsen…
Voor de vakantie zijn we dus in gesprek gegaan met het onderwijs- / zorgtraject om onze zorgen te uiten. We gaven aan dat hij niet áán stond en we ons zorgen maakten omdat er nog maar 2 maanden resteerden om zijn executieve functies voldoende te ontwikkelen. Zij zagen het positief in en hadden er alle vertrouwen in dat onze zoon op tijd klaar zou zijn voor het voortgezet onderwijs. Ná de vakantie zouden ze volle bak aan de slag gaan met projecten waarin hij dit zou kunnen ontwikkelen. Enigszins gerust gesteld verlieten wij het gebouw en keken halsrijkend uit naar het einde van de vakantie en het begin van de lessen…
Vandaag haalde ik hem op…. en werd er gezegd dat hij niet áán stond. Dat ze hem dus maar Duckies hadden laten lezen… En dan…. dan…. zakt de moed je als moeder compleet in de schoenen. Je voelt je wanhopig worden, vind jezelf een zeurmoeder, maar weet dat je moet vechten voor wat hij nodig heeft. Want nee…. hij staat niet aan…. maar dat zal hij ook niet gaan staan als hij niets doet.
In de auto naar huis vroeg ik hem waarom hij niet mee had gedaan. “Geen zin in….” zei hij. Toen ik hem vertelde dat het belangrijk is dat hij hieraan meedoet om dingen te leren om straks naar het VWO te kunnen stroomden de tranen over zijn wangen…. “Dat wist ik niet… Ik wil echt graag naar het VWO. Ik ga het straks thuis doen mama! En vanaf nu ga ik meedoen. Beloofd!” De wil is er. Ik hoop dat hij ook gemotiveerd zal worden hieraan te werken.
Thuis is hij direct begonnen met het maken van een medaille voor zijn Olympische Spelen project. Toepasselijk… Want als vechtende moeder blijft mijn kind natuurlijk mijn nummer 1!