Gouden mensen in pittige tijden…
December was traditiegetrouw hier thuis (en op school) een moeilijke maand. Het bracht dan ook de nodige spanningen en woede-aanvallen met zich mee waarin zijn trauma en angst weer helemaal naar boven kwamen. Regelmatig zat hij angstig in een hoekje te huilen. Als ik dan keek hoe het met hem was keek hij mij bang aan – als Bambi die in de koplampen van een auto kijkt…
De laatste maanden leek het eerst weer iets beter te gaan. Gelukkig waren er geen telefoontjes meer van school (dit is ook iets waar je als ouder van een ex-thuiszitter of een kind met schooltrauma zelf ook een enorme angst voor hebt! Dit doet enorm veel ook met jou als ouder), maar nu blijkt dat dit wel een prijs heeft gekost. De angst om te falen op school is enorm en hij heeft dan ook continu op zijn tenen gelopen. Het verbaasd hem zelf enorm dat hij op dit moment nog op school zit en het vuurtje is even uit…
Gisteren had hij een mentorgesprek. Kort werd er ingegaan op zijn goede cijfers en ja… We zijn als ouders enorm trots dat hij zo zijn best doet, altijd zijn huiswerk maakt, nooit te laat is… en dat na slechts 5 jaar basisschool en na 2 jaar thuiszitten. Wát een enorme kanjer is het toch! Langer werd echter ingegaan op de dingen die moesten verbeteren, zoals het samenwerken en zijn angst om fouten te maken. Dingen waar hij het afgelopen jaar énorm in gegroeid is! Vroeger had bij een fout zijn boek niet eens meer bestaan, nu roept het ‘slechts’ frustratie op en wordt het antwoord demonstratief doorgekrast. We zijn trots op de stijgende lijn die hij laat zien! Echt heel knap… Ook de zorgen voor het aankomende kamp werden gedeeld en ja, daar maakt onze zoon zich ook zorgen over. Omdat hij op dit moment niet in zijn kracht staat, ziet hij enorm op tegen de 3 dagen van huis. Weg van de veiligheid… help!
Vannacht heeft hij dus helemaal niet geslapen en de angstige visioenen tijdens het wakker liggen wisselden elkaar in een rap tempo af. Gebroken, moe en met knallende koppijn kwam hij vanmorgen bij ons in bed liggen. Ik heb direct school een berichtje gestuurd… Vandaag komt hij even niet. Ik vind het als moeder onverantwoord om hem nu naar school te laten gaan!
Direct kreeg ik berichtjes en telefoontjes terug van de HB-coach op school en zijn hulpverlening. Wat een betrokkenheid. Ik weet niet wat ik nu zonder ze had moeten doen. Er ging een zucht van verlichting door mij heen. Wát fijn om dit als ouders en kind niet alleen te hoeven doen, maar hulpverlening en mensen van school te hebben die meedenken…. Morgen hebben we een gesprek om te kijken wat we kunnen doen om hem weer in zijn kracht te zetten én zijn lichtje weer aan te zetten. Ook daar moeten we namelijk naar kijken, want bij de vakken die hij leuk vindt heeft hij al vooruit gewerkt, waardoor het nu ‘herhalen’ wordt… En dat frustreert een beetje, want hij wil zó graag in zijn tempo blijven leren. Wat ben ík dankbaar dat mensen zo fijn meedenken! Ze zijn echt goud!