Burn-out bij ouders van hoogbegaafde kinderen

Een tijdje terug vroeg ik een vriendin die vrijwilliger is bij Pharos of zij nog onderwerpen had die ze graag terug zou willen horen in de Een intense reis Podcast. Ze wist direct wat ze wilde horen… In de Signaal die binnenkort uitkomt zal een artikel komen te staan over burn-out bij ouders van hoogbegaafde kinderen. Een artikel dus dat ons beiden even een liefdevol, maar treffend spiegeltje voor hield. Ik wist dus direct dat ik hier inderdaad iets mee moest doen en ben onmiddellijk in WhatsApp geklommen om de schrijfster van het artikel, Femke Hovinga van Talentissimo, uit te nodigen om samen een podcast op te nemen. Want inmiddels weet ik uit alle verhalen die ik binnenkrijg dat wij niet de enige ouders zijn die na verloop van tijd ook thuiszitters worden….

Zoals de titel van ons boek al aangeeft is de reis die wij doormaakten met onze hoogbegaafde zoon voor ons hele gezin intens geweest. Het feit dat ons kind duidelijk ontzettend ongelukkig was op school deed ook ontzettend veel met ons als ouders en toen school op een gegeven moment zich handelingsverlegen had verklaard, onze zoon op een gegeven moment thuis kwam te zitten en we zagen wat al die jaren hadden gedaan met zijn zelfbeeld en dat hij echt doodongeluk was, ging bij mij als moeder ook op een gegeven moment het lichtje uit. Ik weet niet of het echt een burn-out was, want ik was zeker niet uitgeblust. Voor mijn kind bleef ik als een malle gaan. Maar tegelijk was ik op en kende ik mezelf niet meer…. Maar een burn-out? Daarin zijn toch woorden te horen, zoals ‘opgebrand‘ en indirect ‘uitgeblust‘? Daar kon ik toch geen last van hebben? Ik was full-force en in een overdrive bezig om zaken voor mijn kind te regelen: hem naar de hulpverlening brengen, zelf thuis les geven en ik verslond het ene na het andere boek om er zeker van te zijn dat ik alle puzzelstukjes had. Als ik Engelstalige boeken tegenkwam waar interessante oefeningen in stonden, vertaalde ik ze zelfs compleet. Duidelijk niet opgebrand dus… Blijkbaar energie genoeg!

Ok, als ik eerlijk was draaide het wel veel om mijn kind. Ik cijferde mezelf een beetje weg en zeker met de lockdown door Corona waren de ontspanningsmomentjes en de connectie met vrienden en vriendinnen er een beetje bij ingeschoten. Maar dat was toch logisch? Het gíng tenslotte om mijn kind en ontspannen zou ik toch niet kunnen als het niet beter met hem ging. Ik kwam later wel weer….  Dat later kwam echter niet echt meer. Ik had kansen laten lopen om hulp voor mij als ouder gefinancierd te krijgen en ik voelde me steeds labieler en kleiner worden.

Ik was continu op zoek naar antwoorden in boeken, artikelen, webinars, trainingen, gesprekken. Ik durfde niet te stoppen met leren, omdat ik altijd bang was dat hét antwoord net op die volgende pagina zou staan. Mijn emoties werden net een flipperkast. Ik ben van mezelf emotioneel al flink intens, maar een toenmalige vriend noemde me op een gegeven moment zelfs manisch. Dat was ik niet, maar ik stuiterde wel behoorlijk tussen mijn emoties heen en weer. Het ene moment was ik blij, dan weer verdrietig, dan weer boos, dan weer liefdevol. Er leek geen pijl meer op te trekken. En ik bleef maar doorgaan, want ik was als de dood dat het balletje (om in de flipperkast metafoor te blijven) in het bakje zou vallen! Ik moést door! Stoppen en zelf mijn rust pakken was geen optie!

Uiteindelijk heb ik hele fijne mensen om mij heen gekregen. Mijn eigen tribe om me heen. Mensen die begrijpen hoe ik de wereld ervaar en vaak zelf ook kinderen hebben voor wie ‘naar school gaan’ niet altijd een vanzelfsprekend is. Moeders van kinderen die worstel(d)en met hun ‘anders zijn’ en die vaak al aan een half woord genoeg hadden om te weten hoe ik me voelde. Zij zorgen ervoor dat ik mezelf weer zag en kon groeien. Ik noem ze vaak liefdevol ‘my butterfly people’. Zo voelen ze ook… ze helpen me om van een rups een vlinder te worden….

Toen ik het artikel van Femke zag, trof ik daarin ook de onderstaande ‘energiematrix’ aan (Model: Heike Bruch, aangepast en aangevuld door Hans van der Loo). Ineens vielen er allemaal stukjes op hun plek. Die hyperzone…. die leek wel voor mij geschreven. Misschien dus toch een burn-out? Luister naar de podcast met Femke. Ik denk dat het spiegeltje voor mij terecht was. En voor jou?